Terwijl wij met ons meeste recente boekje aan de slag waren, zijn mijn gedachten vaak teruggegaan naar de tijd dat ik, samen met twee zussen en onze partners, mantelzorger was voor mijn vader.
Ik herinner het mij als een tijd met pieken en dalen, mooie en minder mooie herinneringen. Mooie herinneringen omdat we soms echt iets voor mijn vader konden betekenen. Wanneer hij lachte, maakte dat veel goed.
Ook herinner ik mij de frustratie dat er maar geen plek vrijkwam voor mijn vader in een verpleeghuis. In de zorginstelling waar hij zat, was hij diep ongelukkig en hij hoorde daar ook niet. De eindeloze telefoontjes met indicatiestellers, zorgkantoor etc. etc. zitten nog flink in mijn hoofd. Ik realiseerde mij ook dat ik, werkzaam in de gezondheidszorg, een duidelijke pré heb. Hoe moet het voor mensen zijn de helemaal de weg niet weten in dit zorglandschap? Wat vráág je eigenlijk van een mantelzorger?
Juist daarom is het belangrijk dat de mantelzorger gezien wordt, dat de mantelzorger ook even rustig tijd voor zichzelf neemt om te onderzoeken waar grenzen liggen en waar hulp nodig is. En voor alles ook emotioneel ‘heel’ te blijven. Ik hoop dat ons boek daartoe bijdraagt.
Annet
